Integrativna psihoterapija zasniva se na integraciji savremene psihoanalitičke psihoterapije (objektni odnosi, psihologija ličnosti, intersubjektivni pristup), transakcijske analize, gestalt terapije, terapije usredsređene na klijenta i drugih, posebno razvojnih, neuroloških psihološki zasnovanih teorija i neuroznanosti. Integrativna psihoterapija podrazumijeva integriranje različitih psihoterapijskih pristupa. Svaki od ovih pristupa omogućuje djelomičnu interpretaciju ponašanja i smatra se vrijednom hipotezom ljudskog djelovanja.
Integrativna psihoterapija obuhvata prije svega određeni stav prema psihoterapijskoj praksi koji potvrđuje važnost holističkog pristupa svakom pojedincu. Stoga je glavni fokus integracija emocionalnog, duhovnog, kognitivnog, bihevioralnog i fiziološkog aspekta ličnosti.
Cilj integrativne psihoterapije je da se kvaliteta života i funkcioniranje osobe u intrapsihičnom, međuljudskom i društveno-političkom prostoru maksimizira uz poštovanje vlastitih osobnih ograničenja i vanjskih ograničenja unutar kontekteksta svakog pojedinca.
Unutar ovog okvira neophodno je da je integracija proces na koji se terapeuti, također, moraju obavezati. Stoga se proces edukacije fokusira na osobnu integraciju studenta, budućeg terapeuta i posvećenost u potrazi za znanjem u oblasti psihoterapije i srodnih područja. EAIP definira kao „Integrativnu“ bilo koju metodologiju i integrativnu orijentaciju u psihoterapiji koja ilustrira ili se razvija prema konceptualno koherentnoj, principijelnoj, teoretskoj, znanstvenoj kombinaciji dva ili više specifičnih pristupa i / ili predstavlja model integracije sam po sebi . S tim u vezi postoji posebna etička obaveza integrativnih psihoterapeuta da vode dijalog s kolegama različitih usmjerenja i da budu informirani o razvoju događaja na znanstveno-stručnom polju.
Središnje načelo integrativne psihoterapije je da niti jedan oblik terapije nije najbolji ili čak adekvatan u svim situacijama. Integrativna psihoterapija stoga promiče fleksibilnost u pristupu problemima, ali također se obavezuje na održavanje najviših standarda psihoterapijske prakse, istraživanja, supervizije i edukacije.
Dakle, kada se integrativni terapeuti oslanjaju na različite strategije, tehnike, istraživanja i teorijske koncepte, to ne znači da se vodi principom eklektike, nego suštinskog razumijevanja holističkog principa integrativne psihoterapije i odgovornog djelovanja.
Integrativna psihoterapija, iako potvrđuje važnost znanja i primjene različitih pristupa ili kombinacija pristupa, najveći prioritet daje terapijskom odnosu kao srži dubinskih psihoterapijskih modaliteta.
U terapijskom odnosu, posebno se naglašava stav održavanja poštovanja, sigurnosti, ljubaznosti, poštenja i jednakosti u odnosu na osobnost klijenta na način koji potvrđuje njegov-njen integritet, ne isključujući osobnost i integritet terapeuta. Integrativna psihoterapija potvrđuje važnost kreiranja psihološkog sigurnog prostora i emocionalne usklađenosti između terapeuta i klijenta.
Jedino u ovako ko-kreiranom intersubjektivnom prostoru koji su zajedno stvorili klijent i terapeut, može započeti proces zacjeljivanja i rasta.
Integrativna psihoterapija temelji se na literaturi o integrativnoj psihoterapiji i relacijskoj psihoterapiji (Erskine 1997, 2015; Erskine i Moursand, 1988; Evans i Gilbert, 2005; Greeberg, 2015; Greenberg i Paivio, 2003; Safran i Muran, 2000; Stolorow. Atwood i Brandschaft, 1994 i drugi autori). Filozofija integrativne psihoterapije u skladu je s filozofijom Međunarodne asocijacije za integrativnu psihoterapiju (IIPA) i Europske asocijacije za integrativnu psihoterapiju (EAIP).
Integrativna psihoterapija
Integrativna psihoterapija obuhvaća ponajprije poseban odnos prema psihoterapijskoj praksi koji potvrđuje važnost objedinjujućeg pristupa osobama. Stoga je glavni fokus na primjerenom i učinkovitom reagiranju na osobu na emocionalnoj, duhovnoj, kognitivnoj, bihevioralnoj i fiziološkoj razini.
Cilj ovoga je olakšati integraciju tako da se kvaliteta bivanja i funkcioniranja osobe u intrapsihičkom, međuljudskom i društveno-političkom prostoru maksimizira uz dužno poštovanje osobnih ograničenja i vanjskih ograničenja svakog pojedinca. Unutar tog okvira prepoznato je da je integracija proces kojemu se i terapeuti trebaju posvetiti. Stoga je fokus na osobnoj integraciji terapeuta. Međutim, prepoznato je da, iako je fokus na osobni rast kod terapeuta bitan, također treba postojati predanost traganju za znanjem u području psihoterapije i srodnih područja. Stoga EAIP definira kao ³integrativnu² svaku metodologiju i integrativnu orijentaciju u psihoterapiji koja predstavlja primjer ili se razvija prema konceptualno koherentnoj, principijelnoj, teorijskoj kombinaciji dvaju ili više specifičnih pristupa, i/ili predstavlja model integracije sam po sebi. U tom smislu postoji posebna etička obveza integrativnih psihoterapeuta da razgovaraju s kolegama različitih usmjerenja i da budu informirani o razvoju na tom području.
Središnje načelo integrativne psihoterapije je da nijedan oblik terapije nije najbolji ili čak adekvatan u svim situacijama. Integrativna psihoterapija stoga promiče fleksibilnost u svom pristupu problemima, ali se također obavezuje na održavanje standarda izvrsnosti u uslugama klijentima, u superviziji i u obuci. Stoga, kada se integrativni terapeuti oslanjaju na različite strategije, tehnike i teorijske konstrukcije kada se bave određenim situacijama, to se ne radi nasumično, već na način utemeljen i na kliničkoj intuiciji i zdravim znanjem i razumijevanjem problema koji su u ruci i intervencija koje treba primijeniti. .
U konačnici Integrativna psihoterapija, afirmirajući važnost stavljanja u prvi plan određenih pristupa ili kombinacija pristupa u odnosu na specifične probleme, ipak daje najveći prioritet onim čimbenicima koji su zajednički svim psihoterapijama, a posebno terapijskom odnosu u svim njegovim modalitetima. Međutim, u pogledu terapijskog odnosa, poseban je naglasak stavljen na održavanje stava poštovanja, ljubaznosti, poštenja i jednakosti u odnosu na osobnost klijenta na način koji potvrđuje integritet i ljudskost i sebe i drugoga. .
Integrativna psihoterapija potvrđuje važnost osiguravanja okruženja u kojem se rast i iscjeljenje mogu odvijati u intersubjektivnom prostoru koji su zajedno kreirali i klijent i terapeut.